Bloed afnemen ging niet altijd makkelijk bij mij. Rond mijn 15e had ik maandenlang een ernstige vorm van Pfeiffer en was ik lange tijd aan huis en bed gekluisterd. Toen ik weer een klein beetje, zei het erg verzwakt, op de been was, achtte de arts mij in staat de tocht naar het lab te maken om bloed te laten prikken. Samen met mijn vader liep ik naar het laboratorium, dat aan de overkant van de straat zat. De assistente die mijn bloed zou afnemen prikte meerdere keren mis wat het niet echt tot een feestje maakte. Toen de ader eenmaal gevonden was en mijn bloed het buisje inliep voelde ik me al draaierig worden. En ja hoor; voordat ik goed en wel rechtop stond raakte ik de grond alweer. Flauwgevallen….. Nog bibberiger dan dat ik naar het lab was toegekomen liep ik aan de arm van mijn vader weer terug naar huis. Een klein ‘bloedprik-trauma’ rijker.

Inmiddels ben ik moeder van 3 en door het meemaken van bevallingen, keizersnedes en operaties voel ik me niet meer zoals vroeger als ik een injectienaald zie of als het gaat over bloed afnemen. Je wordt dan toch wat meer ‘door de wol geverfd’ en weet dat het allemaal niet zo erg is. Want wat is nou zo’n klein prikje in je arm in vergelijking met al die andere dingen die je al hebt ondergaan? Mij krijgen ze niet meer zo snel gek. Bloed prikken is dus een fluitje van een cent. Toch?

Ja, dat zeg ik dus wel heel makkelijk. En als het puntje bij paaltje komt is dat ook echt zo. En toch is er een verschil tussen dat voelen en denken en de stap zetten om je bloed te laten prikken. Toen ik een aantal jaren geleden overstapte op een volledig plantaardig voedingspatroon nam ik me voor om een aantal maanden later mijn bloedwaarden te laten checken. Ik denk dat iedereen dat geregeld eens zou moeten doen. Kijken hoe het is met vitamines zoals B12, vitamine D en het ijzergehalte (wat gemeten wordt via je Hb) Ik belde het lab zodat er een formulier klaar zou liggen voor me en ik alleen maar langs hoefde te gaan op de ‘priktijden’ Ik zou nu heel graag willen zeggen dat ik toen mijn bloed heb laten prikken. Maar nee; de stap om er daadwerkelijk heen te gaan heb ik toen niet gezet. Want…… het tijdstip kwam niet uit, even geen zin, vergeten, nou ja; je kent het wel; voordat je het weet ben je jaren verder en heb je nog steeds geen bloed laten prikken.

Nu ik besloten heb fitter dan ooit te worden en een doel heb gesteld was het ook tijd om bepaalde metingen te doen om de resultaten uiteindelijk inzichtelijk te maken. Leuk natuurlijk als ik me in 2020 hartstikke fit en energiek voel en kan zeggen dat ik mijn fitste zelf ben geworden. Nog leuker als er cijfers zijn om dat te ondersteunen. En ook belangrijk om bepaalde dingen te meten om te kijken welke onderdelen in mijn plan verbeterd kunnen worden of misschien wel aangepast moeten worden.

“Heb je ooit een bloedtest laten doen om bijvoorbeeld ijzer te laten testen? Dat is namelijk iets wat je niet zomaar wilt supplementeren, maar mogelijk wel een tekort aan zou kunnen hebben aangezien je geen rood vlees consumeert. De opname van ijzer verschilt enorm per persoon, en dat is ook waarom je het wilt laten testen. Ijzertekort is veel voorkomend onder krachtsportende vrouwen, zelfs vrouwen die wel al redelijk wat ijzerinname hebben.”

Bovenstaande tekst is afkomstig uit een mail van mijn coach. Op weg naar de fitste versie van mezelf heb ik de hulp van een coach ingeroepen. Ook wanneer (of misschien wel juist) je zelf trainer, docente of coach bent is het belangrijk om een eigen mentor of coach te hebben die jou weer verder helpt in je ontwikkeling. Every Coach needs a coach. Maar daar zal ik in een ander blog een keer meer over uitweiden.

Tja, wat kon ik antwoorden? Dat ik me wel goed en energiek voelde; geen klachten had, heel bewust eet en ook bewust supplementen gebruik? Dat ik ooit wel bloed wilde laten prikken maar nog geen (al anderhalf jaar…..) tijd had gehad om het te doen? Of dat ik het nog wel een keer zou laten doen? Nee; het enige goede antwoord was om direct de huisarts te bellen om te zeggen dat ik dezelfde dag nog langs kwam om bloed te laten prikken. Dezelfde dag werd uiteindelijk de dag erna, omdat toen ik belde het lab al dicht was. Maar ik heb direct actie ondernomen. Een van de voordelen van een coach of iemand die jou begeleidt is dat hij of zij je op dingen wijst die je misschien zelf ook wel weet maar waardoor je wel gaat doen wat je zou moeten doen.

Mijn dochter van 13 ging gezellig mee en gruwelde van het bloed prikken. “Mam, waarom laat je dat zomaar doen als het niet echt hoeft?”, vroeg ze met grote ogen. En ik snapte haar maar al te goed, wetende hoe ik vroeger een hekel had aan injectienaalden. Ik hoop maar dat ze door te zien hoe ontspannen ik er mee om ging er zelf ook wat meer ontspannen mee om kan gaan als het haar beurt een keer is.

Een paar dagen na deze dag kwam de uitslag. Het voelde bijna als een rapport toen ik de cijfers kreeg. Een heel goed overgangsrapport dan, want ik was blij verrast door de uitslagen. Mijn ijzergehalte goed en B12 en D waren zelfs ‘skyhigh‘. Waanzinnig mooie cijfers allemaal. Jammer dat ik dit niet jaren geleden al een keer eerder heb laten doen om te kunnen vergelijken. Nu weet ik alleen maar dat ik met voeding en supplementen in ieder geval op dit moment op de goede weg ben.