Het kan gek lopen. Het ene moment ben je allemaal bezig met studie, werk en andere dingen in het leven. Totdat er een of meerdere gezinsleden positief testen, je met zijn allen verplicht in quarantaine moet en alles even verplicht stil staat. Daar zaten we dan in onze thuis bubbel….

Positief

Zaterdag testten zowel mijn man als twee zoons positief op COVID. Mijn dochter en ik kregen toen nog een negatieve uitslag bij een sneltest. Maar omdat ik wel voelde dat er iets aan de hand was in mijn lijf heb ik een afspraak bij de GGD gemaakt op zondag. Dat zijn nauwkeuriger tests waarvan het wat langer duurt voordat je de uitslag krijgt. En ja hoor; ook ik bleek toch positief. Alleen mijn dochter bleef tot nu toe herhaaldelijk negatief testen (en zij bleef zich ook al die tijd kiplekker voelen)

Signalen van het lijf

Wat ik mooi vond om te merken was dat mijn lijf al hard aan het werk was voordat ik überhaupt wist dat ik het virus had opgepikt. Donderdag voelde ik me nog fit en was er niks aan de hand maar was al wel mijn bloeddruk hoger dan normaal. Het lijf registreert dat er een indringer is en gaat alles in gereedheid brengen om zich te verdedigen. Dus gaat je adrenaline en cortisol omhoog en wordt je immuunsysteem geactiveerd. Nog voordat ik een positieve uitslag had gekregen kon ik zien aan de waarden van mijn Oura ring dat ik in de nacht een verhoogde hartslag en temperatuur had en dat er dus iets aan de hand was.

Slapen en vasten

Als je ziek bent heb je geen honger met een reden. Je lijf heeft even alle energie nodig om te herstellen. Nu had ik volgens mij het meeste last van een verminderde eetlust want de mannen zaten op dag 3 alweer aan de oliebollen. En ook al is mijn reuk-en smaakvermogen verminderd, dan nog heb ik geen trek in oliebollen. Of de pizza die ze op dag 4 bestelden……het enige waar ik vooral trek in had en nog steeds heb is vers fruit, dus ik luister maar naar mijn lichaam. Er vanuitgaande dat die het beste weet wat ik nodig heb. Net zoals de ontelbare uren slaap van de afgelopen week. De laatste keer dat ik zoveel sliep was op mijn 15e toen ik maandenlang de ziekte van Pfeiffer had. Afgelopen week sliep ik gemiddeld 12 uur per nacht om dan gerust in de middag nog een paar uur te slapen. Net zoals vasten een mooi mechanisme van het lichaam om te kunnen herstellen.

De natuur laat zich niet dwingen

Natuurlijk zit niemand te juichen op het moment dat hij hoort dat ie in quarantaine moet. Maar het heeft weinig zin je druk te maken om iets waar je geen invloed op hebt. Je mag er pas na 12 dagen weer uit of als je 24 uur klachtenvrij bent. En ook al hoopte ik dat dat laatste heel snel zou gebeuren, de natuur laat zich niet dwingen. Ik heb helemaal geen heftige klachten maar werd bijvoorbeeld vanmorgen toch weer met verhoging wakker. Dus dan houdt het gewoon op. Geduld is een schone zaak. Ik denk dat we al dankbaar moeten zijn dat we het (op mijn dochter na) allemaal tegelijk kregen. Want beter allemaal maar in één keer in quarantaine zodat we er daarna hopelijk vanaf zijn. De jongens zijn inmiddels alweer helemaal de oude; de oudste ging gister zelfs alweer een stuk hardlopen. Ik houd het nog even bij buiten wandelen; ook fijn!